Μυθιστορήματα
Το φθινόπωρο είναι μία μεταβατική εποχή και απαιτεί την προσαρμογή των παιδιών μετά τις καλοκαιρινές διακοπές σε καινούργιες περιβαλλοντικές συνθήκες και μιαν άλλη καθημερινότητα. Ο Οδηγός αυτός αποτελεί τη συλλογή των πιο συνηθισμένων προβληματισμών των γονέων για την υγεία και την ανατροφή των παιδιών τους το φθινόπωρο.
Ο μόνος χρόνος που δεν λιγοστεύει είναι ο χρόνος που πέρασε. Και αυτό που περισσεύει στο τέλος του χρόνου -μετά από όσα έγιναν και όσα δεν έγιναν- είναι η φθορά, απόδειξη μιας μάταιης κυριαρχίας σε έναν κόσμο που δεν ορίζουμε, αλλά μας ορίζει.
Όταν ο απλός, καθημερινός Τζέιμς ανακαλύπτει αυτή την ματαιότητα, νιώθει την ανάγκη να σπάσει τον τοίχο του χρόνου και να τολμήσει το ταξίδι. Πεισματικά θέλει να ανασκευάσει τον κόσμο και να τον φέρει στα δικά του μέτρα, να δώσει το δικό του τέλος στην ιστορία και τη ζωή του με μια παράλογα μεταφυσική προσδοκία.
Μέσα από ένα ταξίδι σε σταθμούς τρένων και σε πολλά βροχερά απογεύματα…παραμένει αιώνιο ζητούμενο ο επανακαθορισμός του χρόνου. Οι μαθηματικοί τύποι, τα ρολόγια, οι κλεψύδρες, οι μηχανές…άχρηστα όλα. Το μόνο που χρειάζεται είναι να τον αναγνωρίσουν οι μνήμες. Το μόνο που έχει σημασία είναι να ακυρωθούν οι αναμνήσεις…
Κόκκινη είναι η νύχτα της μεγάλης καρναβαλικής βραδινής παρέλασης, η οποία, όπως σημειώνει ο φωτογράφος στον πρόλογο «δεν είναι κόκκινη μόνο από τις δάδες των συμμετεχόντων. Είναι κόκκινη γιατί κόκκινο είναι το πάθος και η έκσταση που σε κυριεύει όταν βρεθείς ανάμεσά τους. Όταν βρεθείς να παλεύεις να κρατηθείς στην επιφάνεια ενός ποταμού από πύρινες λόγχες. Όταν βρεθείς να συμπλέεις με ένα πλήθος αλαλάζον (και τι πρωτάκουστο, ειρηνικό και αλαλάζον!) και να χορεύεις σε ρυθμούς εκστατικούς μιας μουσικής που έρχεται από μέσα σου.
»Η μηχανή, εκεί, να καταγράφει, κολλημένη πάντα στην άκρη του χεριού, και με το σκόπευτρό της σταθερά το μάτι ενωμένο…
»Κάποια στιγμή, αν αφεθείς, τον χρόνο τον νιώθεις αλλιώς. Όχι μόνο να μεγαλώνει, γενικά αλλιώς. Σαν η μονάδα μέτρησής του να μην έχει μεγάλη σαφήνεια ή ακρίβεια. Σαν να μην έχει σταθερή διάσταση. Πιο αόριστη, πιο ρευστή…»
Ο Χάρης Α. Πρέσσας, φωτογραφίζοντας χρόνια το Πατρινό Καρναβάλι κι έχοντας συγκεντρώσει ένα μεγάλο corpus δουλειάς, επιλέγει για την Κόκκινη Νύχτα φωτογραφικά έργα που, πειραματιζόμενα στα σημεία τομής της εικαστικής αναζήτησης αφενός της φωτογραφικής αποτύπωσης αφετέρου, αναμετρώνται με την ενέργεια, τον χρόνο και τον χώρο σαν πεδίο όπου ενοποιούνται και πάλλονται φόρμες και μορφές.
Το καρναβάλι προσφέρεται προφανώς ως αφορμή. Τα άρματα, τα γκρουπ, τα πρόσωπα και οι μάσκες εγκαθίστανται, ως οφείλουν, στο πρώτο πλάνο, ωστόσο αυτό που στις φωτογραφίες του Πρέσσα ηλεκτρίζει με την παρουσία του το βλέμμα καταλαμβάνοντας (ενίοτε και διαπερνώντας) το κάδρο, είναι η ανάδειξη και η πρωτοκαθεδρία ενός δυναμικού κι εκστατικού άυλου. Του άυλου της καταλυτικής διάχυσης ενέργειας, που συντίθεται από κίνηση, ρυθμό και χρώμα.
Συγκεκριμένα στην ενότητα «Κόκκινη Νύχτα» το κλικ του φακού επιβουλεύεται τόσο τον χώρο αλλά κυρίως τον χρόνο: μέσω της τεχνικής του «ανοιχτού φλας» και της «φωτοσινεγραφίας» (όρο που ο Πρέσσας εισηγείται και επεξηγεί) επιτυγχάνεται η διεύρυνση της φωτογραφικής αποτύπωσης και συνακόλουθα η επιμήκυνση του καταγραφόμενου χώρου και χρόνου, ενισχύοντας την αφηγηματικότητα της φωτογραφικής πράξης. Στην αφηγηματικότητα αυτή των φωτογραφικών πράξεων του Πρέσσα ο πρωταγωνιστής είναι λιγότερο το καρναβάλι και περισσότερο οι αλχημείες της έκστασης ή ο τρόπος που ο φακός είναι σε θέση να αναμετρηθεί με τις άπειρες εκδοχές του διονυσιακού.
